W czasie naszej pielgrzymki odwiedziliśmy wodospady Kravica. Są to wodospady na rzece Trebizat w Bośni i Hercegowinie. Woda spada z wysokości około 25 metrów.
Nadarzyła się też okazja podpłynięcia łódką pod same wodospady. Przy upale woda była chłodna i rześka, można było się też trochę popluskać. W trakcie odpoczynku poszłyśmy też na kawę i piwko bezalkoholowe
W dniach od 24 czerwca do 1 lipca byłam na parafialnej pielgrzymce do Medugorje. Organizatorem było Biuro turystyczno-pielgrzymkowe Misja Travel z Poznania. Pielgrzymka dostarczyłą bardzo wiele silnych i niezapomnianych wrażeń, przyniosła nowe znajomości i oczywiście pożytek duchowy.
Oprócz Medugorje byliśmy też nad wodospadami Kravica, w Mostarze, w Sarajewie, nad rzeką w miejscowości Blagaj i nad Adriatykiem w Chorwacji w miejscowości Gradac.
O tym wszystkim w kolejnych postach a dziś uwagę skupię na Medugorje.
Dziś Medugorje nie przypomina wioski, ale raczej miasteczko, gdzie wzdłuż ulic ciągną się jak okiem sięgnąć sklepiki z dewocjonaliami i punkty gastronomiczne.
W trakcie naszego pobytu byliśmy na górze Kriżevac i na Podbro. Na tej pierwszej znajduje się Droga Krzyżowa, na drugiej Różaniec. Uczestniczyliśmy też w nabożeństwach i Mszach św. Na placu za kościołem. Pielgrzymi gromadzą się bowiem na placu, gdyż kościół nie pomieściłby takiej masy ludzi, która tam przybywa. Na placu rozstawiono ławki na około 5000 miejsc a ludzie stoją jeszcze za ławkami.
Moje wrażenie z Medugorje? Atmosfera głębokiego pokoju i otulenia niebem, niesamowity klimat sprzyjający modlitwie, Pięknie.
Podzielę się teraz podstawowymi informacjami o Medugorje, które zawiera ulotka informacyjna.
Parafia Medugorje znajduje się w Hercegowinie, 25 km od Mostaru. Medugorje (nazwa pochodzenia słowiańskiego oznaczająca teren pomiędzy dwoma wzgórzami) wraz z wioskami Bijakovici, Vionica, Miletina i Surmaci, tworzy parafię rzymsko-katolicką, w której obecnie mieszka ok. 5000 mieszkańców. Troskę duszpasterską sprawują tam księża z franciszkańskiej prowincji Hercegowina pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP.
Figura Zmartwychwstałego i Ukrzyżowanego W Medugorje
W drodze na Kriżevac
W drodze na Kriżevac
W drodze na Kriżevac
W drodze na Kriżevac
Kamienie
Na Drodze Krzyżowej
Droga Krzyżowa
W drodze na Kriżevac
Stacja Drogi Krzyżowej
W drodze na Kriżevac
W drodze na Kriżevac
Stacja Drogi Krzyżowej
Głaz upamiętniający zmarłego w tym miejscu kapłana z Medjugorje
Droga Krzyżowa
Blisko szczytu
Szczyt Kriżevac
Krzyż na szczycie Kriżevac
Szczyt Kriżevac
Na szczycie Kriżevac
Krzyż na szczycie Kriżevac
Na szczycie
Stacja Drogi Krzyżowej
Cały teren zamieszkiwany jest przez Chorwatów, którzy przyjęli chrześcijaństwo przed trzynastoma wiekami. Wioska po raz pierwszy wspomniana jest w źródłach historycznych w 1599 roku. Obecna parafia założona została w 1892 roku i jest poświęcona św. Jakubowi, apostołowi, patronowi pielgrzymów.
Do 24 czerwca 1981 roku Medugorje żyło podobnie jak i pozostałe wioski na tym terenie: ludzie pracowali na roli, produkowali wino i uprawiali warzywa, aby zapewnić skromny byt własnym rodzinom. Z powodu złych warunków socjalnych wielu ludzi w poszukiwaniu pracy wyjeżdżało z kraju: za ocean, do krajów Europy Zachodniej, do miast Bośni i Hercegowiny, do Chorwacji.
W 1981 roku, kiedy rozpoczęły się objawienia Matki Bożej, życie parafii zmieniło się. Matka Boża oprócz sześciorga wizjonerów wybrała całą parafię i pielgrzymów na swoich współpracowników. Szczególnie było to widoczne to w orędziu, w którym powiedziała: "Wybrałam tę parafię w szczególny sposób i pragnę ją prowadzić" ( 1 marca 1984).
Następnego dnia 25 czerca 1981 roku w tym samym czasie czworo z nich, Ivanka Ivankovic, Mirjana Dragicevic, Vicka Ivankovic i Ivan Dragicevic, odczuło, że coś mocno ich przyciąga w kierunkumiejsca, gdzie dzień wcześniej widzieli Tę, którą rozpoznali jako Matkę Bożą. Przyłączyli się do nich Marija Pavlovic i Jakov Colo. Grupa medjugorskich wizjonerów została uformowana. Z Matką Bożą modlili się i rozmawiali. Dlatego też 25 czerwca obchodzona jest rocznica objawień. Wedla świadectwa wizjonerów od tego dnia mieli codziennie objawienia, razem lub osobno, gdziekolwiek się znajdowali. Milka Pavlović i Ivan Ivanković nigdy więcej nie widzieli już Matki Bożej.
Przed kościołem św. Jakuba w Medugorje
Trzeciego dnia objawień26 czerwca 1981 roku Matka Boża wezwała do pokoju słowami: " POkój, pokój, pokój - i tylko pokój! Pokój musi zapanować pomiędzy Bogiem i człowiekiem, ale i pomiędzy ludźmi!"
Ludzie zainteresowni objawieniami i wezwaniem Matki Bożej najpierw z parafii a potem z innych miejscowości oraz świata zaczęli się gromadzić najpierw na wzgórzu a potem w kościele.
Zaraz po rozpoczęciu się objawień zaczęło się prześladowanie wizjonerów, ich rodziców, rodzin, parafian, tutejszych księży a nawet pielgrzymów. Wizjonerzy byli zabierani na przesłuchania policyjne i badania psychiatryczne, ale zawsze potwierdzano, że są zdrowi..
Ówczesny proboszcz medjugorski o. Jozo Zovko OFM pięćdziesiąt dni po pierwszym objawieniu został pojmany i choć niewinny - skazany przez sąd komunistyczny na 3,5 roku więzienia.
Dzięki objawieniom Matki Bożej w Medugorje ze zwykłej wiejskiej parafii przemieniło się w miejsce, gdzie gromadzą się tłumy pielgrzymów z całego świata ( w pierwszych 20 latach ponad 20 milionów) i przez to w jedno z największych światowych centrów modlitwy porównywalnych z Lourdes, Fatimą i Guadalupe. Niezliczone świadectwa pielgrzymów mówią o tym, że właśnie w tym miejscu odnaleźli wiarę i pokój.
Po jednogłośnym świadectwie wizjonerów Matka Boża daje im orędzia, aby przekazali je parafii i światu są to : POKÓJ, WIARA I NAWRÓCENIE, MODLITWA I POST. Przede wszystkim sami parafianie i pielgrzymi mają stać się świadkami Jej objawień i orędzi, aby później, wraz z wizjonerami mogli przyłączyć się do realizowania planu nawrócenia świata i pojednania z Bogiem.
Pod koniec 1982 roku Matka Boża posługując się mową wewnętrzną zwróciła się do dwóch dziesięcioletnich dziewczynek Jeleny i Marjany Vasilj i od 1983 roku do 1987 r. przez ich grupę modlitewną przekazywała wskazówki ruchowi modlitewnemu, który powstał na początku objawień.
Po drodze do Częstochowy na pielgrzymce odwiedziliśmy zamek w Bobolicach. Jeszcze w 2007 roku były tu ruiny a teraz zamek jest przepięknie odrestaurowany. Można go zwiedzać w środku ale z powodu ograniczonego czasu obejrzeliśmy go tylko z zewnątrz.
Królewski zamek w Bobolicach został zbudowany przez króla PolskiKazimierzaWielkiegonajprawdopodobniej ok. 1350–1352 roku. Zamek miał zabezpieczać okoliczne dominium i bronić Małopolski przednajazdamize stronyŚląska, należącego ówcześnie doKorony czeskiej. Zamek zaliczany jest do grupy warowni zwanychOrlimi Gniazdami. Podczas wojny domowej w 1587 roku zamek został zdobyty przez wojska pretendenta do polskiej korony Maksymiliana III Habsburga. Uległ on wówczas poważnym uszkodzeniom, jednak został szybko odbity przez sprzyjające Zygmuntowi III Wazie wojska dowodzone przez Jana Zamoyskiego. W 1625 r. zamek przeszedł w ręce Myszkowskich herbu Jastrzębiec z pobliskiego Mirowa.W 1370 r. ówczesny król Polski Ludwik Węgierski nadał zamek swojemu krewnemu Władysławowi Opolczykowi. Ten w 1379 roku przekazał go swemu dworzaninowi Andrzejowi Schóny z Barlabás(zwanego Andrzejem Węgrem), który zamek przekształcił w warownię zbójecką. Rozbójniczy proceder ukrócił król WładysławJagiełło, który w 1396 r. włączył zamek z powrotem do dóbr królewskich, jednak pozwolił Andrzejowi nadal nim władać. Po jego śmierci zamek odziedziczyła jego córka Anna, a po jej śmierci zamek podzielili między siebie jej syn Stanisław Szafraniec i jej drugi mąż Mściwój z Wierzchowiska herbu Lis wraz z dziećmi. Doprowadziło to do licznych konfliktów, które zakończył Piotr Szafraniec (bratanek Stanisława), który wykupił od Lisów ich połowę zamku w 1445 r. Piotr Szafraniec wkrótce sprzedał zamek Florianowi z Knyszyna, który z kolei sprzedał go Andrzejowi Tresce, a jego rodzina sprzedała go Rzeszowskim. Następnym właścicielem w 1486 r. został Mikołaj Kreza z Zawady herbu Ostoja, którego rodzina władała zamkiem aż do 1625 r. W czasie potopu szwedzkiego, w 1657 r., Szwedzi pod dowództwem generałaMüllera mocno zniszczyli zamek. Następnymi właścicielami zamku zostali Męcińscy z Żarek, jednak po wojnach szwedzkich w XVII i XVIII w.zamek opuszczono w 1661 r. i zaczął popadać w ruinę. Gdy w 1683 r. król Jan III Sobieski w drodze do Krakowa – miejsca koncentracji wojsk polskich przed odsieczą wiedeńską – zatrzymał się na zamku w Bobolicach, jego orszak musiał nocować w namiotach. W XVIII w. zamek był tylko częściowo zamieszkały. Spis inwentarza zamku z 1700 r. ukazuje jego zły stan. Pomimo prób ratowania zamku popadał on w coraz większą ruinę. W XIX w. w podziemiach zamku znaleziono skarb. Poszukiwacze skarbów dopełnili reszty zniszczenia. Po drugiej wojnie światowej mury zamku zostały częściowo rozebrane i posłużyły do budowy drogi łączącej Bobolice z Mirowem. Pod koniec XX w., rodzina Laseckich – obecnych właścicieli zamku – podjęła się wyzwania odbudowy tego zamku. Na zlecenie przedstawicieli rodziny: senatora Jarosława Laseckiego i jego brata Dariusza Laseckiego, przy pomocy polskich naukowców i ekspertów, przeprowadzono prace archeologiczne, zabezpieczające i budowlane. W czerwcu 2011 r. relacja z odbudowy pojawiła się w światowych mediach. Oficjalne otwarcie zamku po dwunastu latach prac nastąpiło 3 września 2011 r. Z okazji otwarcia swoje listy gratulacyjne przesłali prezydent RP Bronisław Komorowski, marszałek Sejmu oraz premier. Odbudowa w kształcie przybliżonym do wyglądu zamku w XVI w., została zrealizowana pomimo braku jakichkolwiek planów, szkiców czy rysunków zamku; jego kształt odtworzono na podstawie zachowanych ruin, posiłkując się wiedzą historyków i archeologów. W pracach wykorzystywano wyłącznie tradycyjne materiały (głównie kamień wapienny), opracowano też specjalną zaprawę murarską. Sama rekonstrukcja wzbudzała i nadal wzbudza kontrowersje i krytykę różnych środowisk. Obiekt jest określany jako Disneyland, kiepska atrapa zabytku, specjaliści zwracali uwagę na brak zachowanych źródeł odnośnie do dawnego wyglądu.
Pod zamkiem w Bobolicach odbywał się właśnie zlot Porsche więc zrobiłam sobie zdjęcie z jedną niesamowitą furą.
