Coś o mnie

Prawda jest taka, że,  mam znacznie więcej siły, niż się wydaje. Życie daje mi w kość, bardziej niż można sobie wyobrazić, a siła którą dzięki temu udało mi się wykształcić, pozwala z pewnością siebie pokonywać wszelkie przeszkody na drodze. Mam duszę wojownika.

Mój czas na zmiany

Tak jak pewnie u każdego, tak i u mnie przyszedł w życiu czas na zmiany. Jestem nastawiona bardzo pozytywnie do świata. Życie jest też czasem w którym trzeba się bawić. Mam nadzieję na zmianę, która pozwoli mi na upragnione wycieczki, chociażby na tą wymarzoną od lat do Ziemi Świętej, być może odłożę trochę na swoją emeryturę i poprawię nieco swoją sytuację finansową. W ogóle przecież wszyscy pragniemy w życiu dostatku. Zobaczymy, co przyniesie najbliższa przyszłość. Jestem przygotowana do tych zmian, pełna optymizmu i nadziei. Mam nadzieję, że wszyscy, którzy tu bywacie, życzycie mi dobrze.
Ten czas jest dla mnie jak spadająca gwiazda, spełniająca sny.

W Szczyrku

Trzy lata temu byłam w Szczyrku. Prowadziłam tam wycieczki z dziećmi, które miały w programie kolonii właśnie zwiedzanie Szczyrku. Wybraliśmy się tam z Wisły, gdzie mieściła się nasza baza kolonijna.
Szczyrk jest przepiękną turystyczną, małą miejscowością, położoną w Beskidach. 
Miałam możliwość pojechać do Szczyrku kilkakrotnie i tam zwiedzać skocznie i sanktuarium, zwane "na górce". Sanktuarium zbudowano na pamiątkę niezwykłego wydarzenia, kiedy to 25 lipca 1894 roku miało miejsce objawienie. 
Otóż 12 letniej Juliannie objawiła się Matka Boża.
Na Górce oprócz kościoła z drewnianym wystrojem i bocznymi roku czci św. Jana Bosko i św. Józefa - znajduje się również kaplica objawienia z bukiem, na którego tle ukazywała się Pani oraz Grota Matki Bożej i źródełko z czystą górską wodą.

W Szczyrku oglądałam również skocznie narciarskie. Udało się też podejrzeć treningi skoczków skaczących latem na podłożu igielitowym.

Do Szczyrku warto pojechać przede wszystkim ze względu na sanktuarium , przepięknie położone na szczycie jednego ze wzgórz, aby zaczerpnąć wody ze źródełka i pospacerować w cieniu pośród strzelistych świerków otaczających ciekawą architektonicznie bryłę kościoła. Polecam!

Letnie wspomnienie z Ustki

W 2015 roku, latem, kiedy to miałam przerwę w pisaniu bloga, pojechałam na kolonię z dziećmi jako pilot. Miałam wtedy okazję zwiedzić Ustkę, Darłowo, Wisłę, Szczyrk, Cieszyn i kilka innych jeszcze miejscowości. Z tamtego czasu zachowałam notatki i teraz chciałabym się podzielić tym, co wtedy zanotowałam a także wspaniałymi wspomnieniami z tamtego czasu, bo tamto lato zaliczam do bardzo udanych.

Otóż Ustka jest pięknym nadmorskim miasteczkiem leżącym w samym centrum wybrzeża. Miasto znane jest przede wszystkim z atrakcyjnej plaży, portu i mola z promenadą, ale także z różnych odbywających się tu związanych z morzem imprez.

Domeną tutejszego portu są połowy rybackie. Można kupić rybę prosto z łodzi, jeśli się wstanie odpowiednio wcześnie. Ustka jest też uzdrowiskiem.

Pomimo swojej  wielkości Ustka jest miastem stosunkowo starym. Pierwsze wzmianki o rybackiej osadzie pochodzą jeszcze z XIV wieku. Już wówczas Ustka była warownym grodziskiem. Już wtedy niewielka osada podlegała pod Słupsk a więc była zobowiązana do płacenia danin na rzecz tego miasta. Większość mieszkańców prowadziła wtedy własny interes. Byli to właściciele tawern, kutrów a także wójt. Przyjmowali słupskie obywatelstwo, aby jako mieszkańcy miasta mogli korzystać z wielu praw handlowych.

W połowie XIV wieku Ustka należała do Zakonu Krzyżackiego. Do czasów potopu szwedzkiego dokumenty wspominają o rozbudowie portu i powszechnym rybołówstwie. Najazdy szwedzkie, pożary, wojna napoleońska spowolniły rozwój a zastój trwał aż do XIX wieku. Dopiero początek kolejnego stulecia i budowa kolei pozwoliły miastu się rozwijać.
Powstawały pierwsze domy uzdrowiskowe, ale pełny rozwój miasta jako letniska i uzdrowiska, oraz budowa portu nastąpiły dopiero w okresie powojennym.

W czasie pobytu w Ustce można było poplażować, przepłynąć się statkiem turystycznym, czy też zwiedzić muzeum minerałów znajdującym się w latarni morskiej.

Nad morzem

Bardzo lubię spacerować brzegiem morza, przy lekkim wiaterku, posłuchać szumu fal, który zawsze działa relaksująco wyciszająco. Zawsze przy lepszej, czy gorszej pogodzie mogę sobie pomaszerować z kijkami, czy tak ot poprostu sobie pospacerować.
Nawet przy tęższej zimie morze nie zamarza, ale czasami można obserwować tu i tam, przy kiklkutopniowym utrzymującym się mrozie spiętrzoną krę. Jesienią można powdychać jod.
Bałtyk jest morzem nisko zasolonym. Wynika to z tego, że przesmyk łączący morze z oceanem, czyli cieśniny duńskie są bardzo wąskie i utrudnia to wymianę wód z oceanem. W morzach południowej Europy jest też większe zasolenie, dlatego jest się łatwiej unieść na powierzchni wody.
Czasami widać różne glony wyrzucone na brzeg. Bałtyk jest bogaty w życie roślinne i zwierzęce.
 Żyje tu 85 gatunków roślin i 46 garunków ryb: dorsze, śledzie, szproty, makrele, płastugi.
W każdym razie spacerki nad brzegiem morza należą do ulubionych przeze mnie. Zawsze można się dobrze zrelaksować i dotlenić.

Święto Trzech Króli

Dzisiaj obchodzimy uroczystość Trzech Króli, zwaną potocznie świętem Trzech Króli. Uwagę koncentrujemy na postaciach mędrców ze wschodu. Liczbę trzech ustalono z faktu potrojnych darów, krolami nazwano ich pod wpływem psalmu 71. Imiona nadano im w IX wieku: Kasper, Melchior i Baltazar. Ich relikwie mają spoczywac w katedrze kolonskiej. Wich uroczystość święcono kiedyś złoto, kadzidło i mirre. Dzisiaj święci się kadzidło i krede, aby na drzwiach wejściowych napisać inicjały trzech mędrców.
Ulicami miast przechodzą orszaki Trzech Króli. Taki orszak odbył się również w Gdańsku.