Dobro nie przemija

Witajcie. Piękne i słoneczne przedwiośnie skłoniło mnie do refleksji o przemijaniu. Ale bynajmniej nie w tonacji ponurej. Chciałabym się skupić nad dobrem, którego doświadczyłam od innych. Otóż wiele lat temu przygotowywałam się do moich pierwszych wyjazdów do Włoch, aby pilotować wycieczki i pielgrzymki wyjeżdżające wtedy bardzo licznie do Rzymu na spotkania (głównie audiencje środowe) z naszym Ojcem Świętym Janem Pawłem II. Pracowałam też już wtedy w szkole, będąc jeszcze na studiach.

 

Zarówno praca w szkole, jak i w turystyce sprawiała mi wiele radości. Teraz chociaż w szkole chwilowo nie pracuję a wrażenia, które pozostawił tamten czas są całkiem inne niż obecne, to muszę przyznać, że po tylu latach jedna i druga praca stanowi dla mnie właśnie to, co lubię najbardziej. Tyle, że nie stanowi już atrakcji w rodzaju czekoladowego jajka z niespodzianką z czymś nieznanym w środku, co potem trzeba będzie złożyć w całość.

Ta nadal odczuwalna radość i przekonanie o atrakcyjności tego, co robię, nie pozwalająca na „odpuszczenie” czegokolwiek, w ciągu lat, które minęły zyskały głębię. A to również dzięki temu, że na swojej drodze spotkałam konkretnych, dobrych ludzi.

Cenię tych, którzy potrafili umiejętnie równoważyć i odpowiednio łączyć wszelkie przywileje wynikające choćby z posiadanej władzy z faktem, iż są… tylko ludźmi. Ta postawa wcale nie przeszkodziła im, aby stanowili autorytet dla tych, którzy ich otaczali. A wręcz przeciwnie!

Lubię ludzi autentycznych, bo to właśnie oni są pozytywnie otwarci na innych. Nie narzucają nikomu siłą tego, co sami uważają za dobre i słuszne. A ja mam tendencje wręcz do uciekania przed ich przeciwieństwami :) Ludzie autentyczni nie wymagali ode mnie bezkrytycznej aprobaty wszystkiego i tym samym nie przeszkadzali w rozwoju i zdobywaniu dobrych doświadczeń. Nie gasili kreatywności, co więcej sprawiali, że odczuwałam jeszcze większą radość z moich zmagań.

Ludzie autentyczni, których spotkałam i spotykam, są zajęci przeżywaniem swojego życia, nie cudzego. Taką postawą mobilizują, inspirują, skłaniają – najczęściej bez słów, tylko swoim przykładem do stawania się coraz lepszym. Potrafią spowodować, że ktoś idąc za ich przykładem sam dokonuje korekty w przeróżnych chropowatościach swojego charakteru i tym samym staje się zdolny do tego, aby być taką „autentyczną inspiracją” dla innych. Tak właśnie przekazują doświadczenie swojego życia. Z wartościami. W skupieniu nad tym co najlepsze w innych. Nie zniewalają, nie ograniczają.

Dobrze, że takie osoby są na co dzień wokół nas. Zatrzymywanie się przed tym, co najpiękniejsze w innych i przed pięknem świata, nie pozwala na myślenie o tym, że to, co najlepsze przeminęło.

Pozdrawiam w ten piękny marcowy dzień!