Rzymska przechadzka

Będąc w Rzymie tylko trzy dni chciałam odwiedzić jak najwięcej miejsc, w których od dawna nie byłam. Zatrzymałam się w Hotelu Giotto, niedaleko parku porośniętego piniami, który był terenem rekreacyjnym dla okolicznych mieszkańców, najczęściej spacerujących tu z pieskami i uprawiających jogging. Wieczorem po powrocie do hotelu planowałam trasę zwiedzania na następny dzień patrząc na starą wysłużoną mapkę, która nie jedno pamięta. W ciągu dnia jak wiadomo, zaplanowana trasa ulegała spontanicznym zmianom. 

Wybrałam się najpierw na Piazza del Popolo. 

Konkurs i rzymskie zabytki

Nadszedł czas ogłoszenia pierwszego konkursu na moim blogu:) Już za dwa miesiące minie drugi rok istnienia bloga, więc okazja jest jak najbardziej sprzyjająca.

W konkursie mogą wziąć udział wszyscy Czytelnicy. Będzie mi miło, jeśli ci, których nie ma jeszcze w gronie publicznych obserwatorów do tego grona dołączą. Nie jest to jednak warunkiem udziału w konkursie, bo wiem, że nie wszyscy wiecie jak się zalogować. Wystarczy, jeśli umieścicie informację o konkursie wraz z odnośnikiem (linkiem) do informacji o konkursie na facebooku. Możecie to zrobić klikając ikonkę Facebooka pod tym tekstem a następnie wystarczy zalogować się na swoje konto i postępować zgodnie z „instrukcjami”.

Zadanie konkursowe jest następujące: trzeba rozpoznać rzymskie zabytki przedstawione na zdjęciach, podać ich nazwy i nazwy miejsc (np.placów), w których się znajdują. 

Nagrodzę tę osobę, która „rozszyfruje” najwięcej fotografii i rozpozna najwięcej rzymskich zabytków oraz poda nazwy miejsc, w których te obiekty są zlokalizowane. W przypadku wielu podobnych odpowiedzi - miejsc aexquo - wylosuję zwycięzcę. Konkurs trwa od dzisiaj tj.  21 kwietnia do 1 maja. Wyniki i prawidłowe odpowiedzi opublikuję najpóźniej 3 maja.Odpowiedzi proszę przysyłać na mój adres  meilowy: ewelinam093(@)gmail.com (bez nawiasu oczywiście). Proszę także żeby, nie pisać odpowiedzi na pytania konkursowe w komentarzach.

Nagrodą jest średniej wielkości szkatułka, którą ozdobiłam techniką decoupage. Na wieczku widnieje widoczek przedstawiający Canale La Grande w Wenecji.

 

 Miłej zabawy!

CRISTIADA - TEN FILM TRZEBA ZOBACZYĆ

Wczoraj byłam w kinie. Cristiada weszła na ekrany polskich kin już prawie 2 tygodnie temu.  

Film opowiada o wybuchu powstania, nazwanego później Cristiadą, którego uczestnicy walcząc o wolność i prawo do wyznawania wiary katolickiej sprzeciwili się reżimowi dążącemu do unicestwienia wiary katolickiej i krwawym prześladowaniom wyznawców Chrystusa. W opowieść o wydarzeniach z nieznanej nam bliżej historii odległego Meksyku lat 20 -tych wplecione są autentyczne fakty biograficzne postaci z tamtego czasu. 

NA INAUGURACJI PONTYFIKATU OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA

We wtorek 19 marca wcześnie rano pojechałam na uroczystą inaugurację pontyfikatu Ojca Świętego Franciszka. Odcinek drogi który, musiałam przejść od przystanku metra na Plac św. Piotra nie był długi, jednak w kierunku Placu od samego rana podążały tłumy ludzi. Wokół panował charakterystyczny dla takiego rodzaju okoliczności rozgardiasz, niezwykłe ożywienie, radość i powaga jednocześnie. Minęłam kilka grup idących niezbyt szybko i po kilkunastu minutach byłam już na Placu św. Piotra.  Nie spodziewałam się, że dojdę aż tak prędko, tym bardziej, że przed wejściem były jeszcze trzy kontrole.  „Zajęłam” sobie miejsce niedaleko Fontanny Świętego Oficjum, znajdującej się po prawej stronie Placu. 

 

Druga fontanna jest usytuowana symetrycznie, po przeciwnej stronie Placu i jest nazywana Fontanną czterech papieży. Obie mają takie same wymiary: 28 metrów średnicy i 8 metrów wysokości. Obie należą do najpiękniejszych w Rzymie. Różnią się umieszczonymi na nich znakami herbowymi papieży, którzy polecili je zbudować i upiększać. Fontannę świętego Oficjum zbudował Carlo Fontana w czasie trwania pontyfikatu papieża Klemensa X. Została więc przyozdobiona herbem tegoż Ojca Świętego, oraz herbem papieża Pawła VI – gdyż w czasie Jego pontyfikatu odnawiano tą fontannę. Na drugiej -  Fontannie Czterech Papieży, zbudowanej przez Carlo Madernę umieszczono herb Pawła V – gdyż fontanna była zbudowana w czasie Jego pontyfikatu (1613 r.) Trzy kolejne herby należą do papieży: Innocentego III, Aleksandra VI i Aleksandra VII, ponieważ w czasie trwania tych pontyfikatów Fontanna była upiększana. 

 

Na Plac Św. Piotra dotarłam dużo wcześniej  przed rozpoczęciem uroczystości.  Pogoda była sprzyjająca i słoneczna, tylko nieliczne białe chmury płynęły po błękitnym niebie. Kilka razy powiał wiatr od strony zachodniej  i z każdym podmuchem należało się spodziewać orzeźwiającego prysznica od fontanny.

Próbowałam znaleźć odpowiednią częstotliwość radiową, żeby skorzystać z transmisji, zanim rozpocznie się Msza św. Inauguracyjna. Znalazłam stację radiową   języku włoskim a to bardzo przydało się później, bo mogłam słuchać relacji w czasie, gdy Ojciec Święty udał się do Bazyliki, kiedy zakończył objazd Placu swoim papamobile.

Jeśli przyjście na Plac 1,5 godziny przed czasem można traktować jako duży „zapas”, to i tak okazał się niewystarczający, żebym mogła przepchnąć się do barierki, przy alejce, którą przejeżdżał papież Franciszek. Patrząc na telebim, mogłam na bieżąco orientować się, w której części Placu znajduje się Ojciec Święty jadący w papamoblie. Gdy papież zbliżał się do alejki, do której miałam najbliżej, zaczęłam się martwić, że wcale Go nie zobaczę. Cóż tam się wtedy zaczęło dziać! Ano właśnie to, co z reguły dzieje się na uroczystościach tak wielkiej rangi. Ludzie wskakiwali „na barana”, podskakiwali, aby lepiej widzieć papieża,  wołali Ojca Świętego i skandowali Jego imię: Francesco! Francesco! W górze wyrósł nagle las tysięcy rąk, trzymających aparaty fotograficzne, cyfrówki, iPady, tablety, smartfony i wszelkie istniejące wynalazki  elektroniczne , które tylko nadawały  się do uwiecznienia tej wyjątkowej chwili.

Otoczona z każdej strony tłumem, pochłonięta całkowicie atmosferą powszechnie panującego wielkiego wzruszenia i podniosłego nastroju wcale nie myślałam o włączeniu w swojej cyfrówce trybu fotografowania seryjnego. Papamoblie jechał bardzo szybko i równie szybko Ojciec Święty trzy razy znikał mi z pola widzenia, to za transparentami, to za flagami, to za tłumem. Byłam jednak bardzo zaskoczona, że odległość od alejki nie jest tak duża, jak wcześniej oszacowałam. Mogło to być  w rzeczywistości około 10 metrów a Ojca Świętego stojącego na podwyższeniu w papamobile widziałam dosyć dobrze. A zdjęcie? No cóż, może się uda następnym razem. Po komunii do samego końca Mszy św. stałam już przy barierce. Odległość od ołtarza była nadal duża, ale widok był dobry. 

Po zakończeniu Mszy św. Ojciec Święty przyjmował w Bazylice Królów, Królowe i Delegacje dostojników państwowych a na telebimach  wciąż jeszcze trwała transmisja z tego wydarzenia. 

  Zaraz, gdy transmisja dobiegła końca, nawet nie wiadomo kiedy ustawiła się duża kolejka ludzi zamierzających  wejść do Bazyliki. Okazało się, że już po chwili Bazylika została otwarta. Tego dnia grób bł. Jana Pawła II i Konfesja św. Piotra były bardzo oblegane przez wiernych i turystów.  Pomimo tłumu i tego unikalnego, uroczystego rozgardiaszu, ludzie byli jednocześnie wyciszeni atmosferą tego wyjątkowego dnia. 

W tak podniosłym nastroju, który panował  nadal, nawet nie pomyślałam, żeby tym razem zwiedzać  Bazylikę. Ulokowałam się w ławce przed „Przemienieniem” Rafaella Santiego,  a następnie kontemplowałam piękno i najwyższej klasy kunszt artystyczny Konfesji św. Piotra.

Gdy wyszłam już z Bazyliki, nadszedł najwyższy czas, aby pomyśleć o obiedzie. Spacerowałam sobie uliczkami w okolicach Placu św. Piotra, zapełnionych uczestnikami uroczystości i wypatrywałam odpowiedniego miejsca. A papież Franciszek spoglądał z plakatów na „wygłodniałych” pielgrzymów, którzy tłumnie rozsiadali się  w restauracyjnych ogródkach i na całe gardło rozprawiali o wspaniałości przeżytej uroczystości i oczywiście o papieżu, który swoim mocnym i ciepłym głosem, u progu swojej drogi Biskupa Rzymu wezwał do troski o przejrzystość wiary chrześcijańskiej na co dzień,  do troski o tych najmniejszych pośród nas i do radości z bogactwa duchowego. 

Po obiedzie pojechałam na Plac Hiszpański a stamtąd jeszcze w wiele innych miejsc, chwila po chwili smakując  klimat Wiecznego Miasta, ale to już temat na kolejny wpis.

WYPRAWA DO RZYMU

Gdyby nie tytuł postawiłabym pytanie: Zgadnijcie gdzie byłam?  Na pewno nie trudno odgadnąć, bo już wcześniej zamieściłam w galerii część zdjęć z mojej rzymskiej wyprawy. Nie będę też pisać dlaczego umyka mi czas i ostatnio pisze mniej niż bym chciała, bo powody są stale te same, ale jestem wdzięczna moim stałym Czytelnikom i tym którzy tu zaglądają od czasu do czasu. To mnie cieszy, mobilizuje i naprawdę nie przesadzę, jeśli powiem, że też wzrusza.  

W PARKU

Na ogół piękna, słoneczna pogoda kusi do wyjścia w plener. Tym bardziej, że błękitnego nieba wyczekiwałam już od dawna. Na północy kraju jesteśmy stratni co do ilości słonecznych dni. Jednak na całe szczęście już od ubiegłego tygodnia nadeszła zmiana aury. Uff...,  jaka ulga!

Wybrałam się na krótki spacerek do pobliskiego parku, położonego przy pasie nadmorskim. Przy alejce spacerowej prowadzącej nad morze już od lipca stoi nowy pomnik Jana Pawła II i Ronalda Reagana. Inspiracją artystyczną było zdjęcie wykonane w 1987 r. podczas spotkania papieża i prezydenta  w Miami w USA. Pomnik jest usytuowany w taki sposób, 

że idąc alejką nad morze, trudno tam nie podejść –  skręca się tam prawie mimo woli. 

WIOSNA Z ANIOŁAMI

Urządziłam sobie króciutką przechadzkę po Starym Mieście, oczywiście przy okazji wyjątkowej wyprawy „po sprawunki” :) do domu.

Poszłam do Kościoła Mariackiego, w którym zdecydowanie o tej porze roku brakowało mi barwnego tłumu turystów. Ale miało to swój urok. Rzadko można delektować się wspaniałą, monumentalną architekturą tej wyjątkowej świątyni, kiedy jest prawie wyludniona. Tym razem przyjrzałam się postaciom Aniołów, choć same w sobie są potężne i wspaniałe bo jako Aniołowie przecież inne być nie mogą – a na tle monumentalnych filarów nabierają czysto anielskiej lekkości. Wszystkie razem stanowią niebiańską orkiestrę, gdyż były niegdyś ozdobą organów.