Miasto w zimowej szacie

Trzeba przyznać, że widok skutej lodem Motławy robi wrażenie. Nie wiem, czy zamarzła na całej swojej długości 50 kilometrów, ale biorąc pod uwagę fakt, że nasze Morze Bałtyckie i w pewnym stopniu także Zatoka Gdańska o tej porze roku działają na zasadzie „kaloryfera” ocieplającego powietrze – to przy ujściu Motława powinna pozostać całkowicie  w „stanie ciekłym”.

Przy Długim Pobrzeżu było wyjątkowo cicho i spokojnie. A dostojny, wiekowy Żuraw i kolorowe kamieniczki przy deptaku nad Motławą, pokrytą białą zimową szatą, tworzą iście bajkowy widok. Dobrze jest przejść się Długim Pobrzeżem gdy jest niemal całkowicie wyludnione i podumać sobie w ciszy.

Tak jak to bywa w każdym starym mieście, nie jest możliwe, aby nad Motławą nie zahaczyć myślami o... „duchy” odległych i barwnych epok, które właśnie tutaj sobie pozostały, choćby w postaci zabytkowych budowli. Bardzo lubię to miejsce, gdyż  atmosfera jest bardzo sugestywna jeśli chodzi o posmak historii. Aby poczuć ten klimat wystarczy tylko pospacerować deptakiem i przejść pod  którąkolwiek bramą, na przykład Mariacką, najsłynniejszą i najpiękniejszą. A jeśli ktoś się chętnie skłania do zagłębienia w architektoniczne szczegóły i w historię, przebogatą w barwne zdarzenia, szybko wydobędzie z powrotem na światło dzienne obraz życia dawnego miasta. Łatwo jest wtedy wyobrazić sobie na przykład kupców, uwijających się pośród egzotycznych towarów rozładowywanych pod Żurawiem, kamieniarzy i budowniczych wspaniałych kamienic, przybywających tu z Holandii i pochylonych w swoich warsztatach nad… na przykład płaskorzeźbami, którymi później ozdobiono przedproża. A wreszcie trzeba też wspomnieć huczne zabawy  dawnych mieszkańców Gdańska i przybyszów z innych krajów, którzy zażywali uciech biesiadując w okolicach średniowiecznego portu i Żurawia. Bywało, że entuzjazm na tych ucztach przekraczał wszelkie granice, a objawiło się to wyrzucaniem do Motławy kubków do wina, kufli do piwa, monet i pewnie też wielu innych przedmiotów. Jednak efekty tego ekscentrycznego średniowiecznego entuzjazmu okazały się  w naszych czasach źródłem niesamowitej radości dla archeologów.

Podreptałam jeszcze w kilka innych miejsc udekorowanych zimową szatą i oczywiście po drodze zrobiłam też kilka zdjęć . Pokażę je w następnym wpisie, gdyż chciałabym się skupić na całkiem innym rejonie miasta. Bardzo polecam zimowe spacery, pośród zabytków przykrytych zimową kołderką – znakomicie wpływają na nastrój, pomimo szarego nieba i wszelkich innych niedogodności związanych z zimą, bo co  to za przeszkody dla żywotnych i energicznych ludzi? Tylko co najważniejsze!  Pamiętajcie, żeby się opatulić na Eskimosa, aby przy okazji zimowego oddychania dziejami  nie dopadła Was infekcja zmuszając do walki z grypowymi atrakcjami.